Van het einde van de wereld, naar... het einde van de wereld?

Chili is zo lang, het lijkt alsof je oneindig zuidelijk kunt gaan. Maar na onze boot naar Puerto Natales kwam het einde toch echt in zicht. Alle hostels en restaurants leken 'ultima eperanza' of 'last hope' te heten. Zelfs de provincie heette 'ultima esperanza'. En de route waarover we naar Punta Arenas fietsten heet 'ruta del fin del mundo'. De krachtige noordwestenwind blies ons over het laatste stukje vaste land, door de uitgestrekte landschappen naar de meest zuidelijke stad van de wereld (op het vaste land dan). Zelfs de bomen waren scheef gewaaid omdat de wind altijd vanuit dezelfde richting komt. En zo kwamen we in Punta Arenas, het einde van de wereld. En dan denk je misschien daar zal wel weinig zijn maar niets blijkt minder waar. Een toeristische grote stad met luxe winkels en restaurants. Je kunt er tal van excursies doen naar grote pinguincolonies, walvissen, Vuurland of zelfs Antarctica. En allemaal perfect georganiseerd en knetterduur en toeristisch. Wij hadden toch een iets ander beeld verwacht bij het einde van de wereld...

Eigenlijk een beetje meer zoals het landschap waar wij de afgelopen 2 weken door hebben gereisd en gefietst... Van Punta Arenas zijn we naar het noorden van Chili gevlogen. Om precies te zijn naar Calama, een van de droogste steden op aarde. Het ligt in de Atacama woestijn en het heeft op sommige plekken al 300 jaar niet geregend. En de landschappen hier doen toch meer lijken alsof je je aan het einde van de wereld bevindt (of op een andere planeet). Door een uitgestrekte woestijn zonder enkel plantje zijn we vanaf Calama (zo'n 2300m hoogte) naar Ascotan (3966m hoogte) geklommen. Sinds dien bevinden wij ons op de altiplano (hoogvlakte) van de Chileense en Boliviaanse Andes. In de verte zien we bergen en vulkanen van 6000m hoogte maar de altiplano is vlak, uitgestrekt, zanderig en zout. Soms vraag je je na 10km of je wel verder bent gekomen omdat het landschap weinig verandert. Soms fiets je 100km zonder iets of iemand tegen te komen. Soms een verdwaalde vicuña of hagedis, een oude spoorweg en een dorpje met 3 huizen en wat lama's waarvan je dan blij bent als er een beetje water te krijgen is. Overdag is het snikheet in de zon maar snachts is het ijskoud op deze hoogte. Ook het ademhalen gaat zwaar met deze ijle lucht. En van de wegen vraag je je soms af waarom ze als wegen op de kaart staan, als blijkt dat je dwars over een zoutvlakte moet zonder enige wegaanduiding. Dan ben je toch blij dat je op de gps kunt navigeren...
. 
Ja wij vragen ons af of ze de 'ruta del fin del mundo' toch niet even moeten verleggen naar de Atacama woestijn!

Meer foto's volgen later. Het internet hier op de altiplano in Bolivia is een stuk slechter dan op het einde van de wereld...