De laatste loodjes

Wat betreft onze reis zijn we aan het laatste hoofdstuk begonnen. De laatste maand is ingegaan. En zoals het wel vaker zo is met het einde van een 'vakantie' zitten we met ons hoofd al half in Nederland. Het maakt niet uit of je 3 weken of 11 maanden van huis weg bent. Zodra het einde dichtbij komt gaat je hoofd alvast naar huis ook al ben je fysiek nog heel ver weg. Daarnaast hebben we een bepaalde mate van verzadiging bereikt waardoor we voor veel activiteiten niet meer warm lopen. Bij het horen over een mooie waterval denken we: "nog één?" Bij een ruige berg denken we "zal wel niet zo vet zijn als die anderen". Bij een jungle trek "ik heb geen zin meer in die klote muggen". Bij een archeologische opgraving "zal wel weer een hoopje stenen zijn". Kortom het is ook wel tijd om weer naar huis te komen.

Dit betekent natuurlijk niet dat we stil gaan zitten wachten tot we naar huis vliegen. We maken nog het nodige mee. De afgelopen weken hebben we samen met Leonie en Jeroen een rondje Ecuador gemaakt. Super leuk en fijn om je reiservaringen samen met vrienden te beleven. Vooral de paardrijd-tweedaagse zal me eeuwig bij blijven. In volle galop met de paarden zij aan zij terwijl we nauwelijks ervaring hadden met paardrijden. Ook hebben we tijdens een driedaagse wandeltocht voor het eerst een Zuid-Amerikaans ziekenhuis moeten bezoeken. Wat was het geval. Susan had 's ochtends een raar gevoel in haar oor. Later hoorde ze het geluid alsof er iets in haar oor probeerde weg te vliegen. Ik had wel eens een verhaal gehoord van iemand die een nachtvlinder in zijn oor had dus dacht dat dit ook bij Susan het geval was. Bij de dokterspost aangekomen hadden ze geen orenkijker en met spoelen kwam er niets uit. Dus zijn we maar met de taxi naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gegaan. Hier deelde de dokter mede dat er een KAKKERLAK (!) in het oor zat. Het was dan wel een hele kleine, maar toch, een kakkerlak. Ook hier lukte het niet om hem er met spoelen uit te krijgen en zelfs met een tang lukte het niet om hem los te krijgen. Hij zou vast zitten aan de trommelvlies. Oplossing: 3 maal daags de oren spoelen met glycerine. Op hoop van zegen... Gelukkig kwam het beestje er na 5 dagen en een zeer hobbelige nachtbusrit met de glycerinespoeling uit.

Na weer gedag gezegd te hebben tegen Jeroen en Leonie (die gingen door naar de Galapagos eilanden, waar wij geen geld meer voor hadden) zijn we samen naar Puerto Lopez gegaan. Hier ligt 42 kilometer uit de kust het eiland Isla de la Plata. Dit wordt ook wel de 'poor man Galapagos' genoemd. Onderweg daar naartoe hebben voor het eerst een groep walvissen gezien. Vlakbij het eiland zagen we een groep zeeschildpadden en op het eiland de wereldberoemde blue footed booby. Deze stop was dus zeker de moeite waard!

Vanaf daar zijn we doorgereisd naar ons laatste land in Zuid-Amerika, Colombia. Het imago dat de media de afgelopen jaren van Colombia heeft opgebouwd is zacht uitgedrukt: niet erg positief. Nou zijn we er ons van bewust dat er van zo een imago vaak maar weinig klopt. Toch betraden wij het land met enige onzekerheid. De dag van de grens overgang waren we vroeg onderweg. Zodat we mooi op tijd bij de douane zouden zijn en we nog voor het donker op onze bestemming aan zouden komen. Ook namen we de grensovergang die het meest veilig zou zijn. De grensovergang verliep heel soepel. Alleen hadden we niet veel geld gewisseld omdat ze daar een nogal beroerde koers hanteren... Daarna pakten we een bus naar Popayan, onze bestemming voor deze dag. Deze bus deed er echter verschrikkelijk lang over. Vanwege wegwerkzaamheden op de smalle bergweggetjes en het vreselijk chaotische verkeer duurt een ritje van 100km al gauw 2,5uur. Het begon al flink donker te worden toen we ook nog een onverwachte stop bij wegrestaurant: donde canta la ranita (waar zingt het kikkertje) maakten. Dit restaurant lag werkelijk in the middle of nowhere. Aan de tafel waar we gingen zitten hing een 'verdacht pakketje', wat we maar even aan een andere tafel hingen... Het voelde toch een beetje vreemd vergeleken het goed georganiseerde en veilige Equador. Uiteindelijk bereikten we Popayan in het pikkedonker. Met enige voorzichtigheid liepen we door het stadje op zoek naar een hostel. We besloten een taxi te nemen en uiteindelijk bereikten we na 14 uur reizen een leuk hostel. Uiteraard was er helemaal niks gebeurd en konden we na 14 uur reizen rustig gaan slapen.

Voor nu hebben we nog twee weken Colombia in het vooruitzicht. Vanaf de stad van drugsbaron Pablo Escobar, Medellin, vliegen we dan naar Boston om de Betsons op te zoeken en op 21 juli hebben we een vlucht vanaf New York om op 22 juli in Amsterdam te landen.

We kunnen nu dus zeggen... tot snel! Susan en Max