Watervallen en hangtieten

De laatste paar weken fietsen we in Chileens Patagonie over de Carretera Austral. We kunnen nu met zekerheid zeggen dat de carretera een zeer populaire fietsbestemming is! Wat een fietsers komen we hier tegen zeg. Zeker acht vakantiefietsers per dag! Ik denk de LF1 van Zuid Amerika?

De Carretera Austral betekent letterlijk vertaald de weg naar het zuiden. De weg loopt van Puerto Mont over 1240 Km naar Villa O’Higgins. De bouw van de weg is in 1970-1980 in opdracht van Pinochet gestart zodat het zuiden van Chili ook te bereiken was onafhankelijk van Argentinië (hiervoor alleen te bereiken via Argentinië of over zee).  

Wij volgen de carretera vanaf km 200 (Chaiten), aangezien wij ons daar al bevonden met mijn ouders. Echter, ook de volgende 150 kilometer konden we niet fietsen. Door de zeer zware regenval van de afgelopen tijd was een deel van de careterra (nabij Santa Lucia) weggespoeld. Een stuk berg met modder en gletsjerijs zou een heel stuk van de weg hebben weggevaagd en gezien de weg tegen een bergwand is gebouwd was er zo snel geen alternatief voor een nieuwe weg. Je denkt misschien dan maak je even een ommetje maar dat is hier nog niet zo gemakkelijk. Het wegennetwerk is hier in het zuiden zeer beperkt (waardoor het navigeren overigens wel zeer gemakkelijk is!). Daarom zat er niks anders op dan een boot te nemen. Op de boot bereikten ons berichten dat het pontje over de rivier vlak na de boot niet voer omdat de rivier veel te hoog stond. Een verplicht nachtje in een hospedaje dus maar en een goede droge plek tegen de regen. De volgende dag konden we dan eindelijk na 3 weken weer eens op de fiets stappen. In de regen dat wel… 4 dagen lang in de stromende regen om precies te zijn…

Nou is het als Nederlander natuurlijk heel verleidelijk om hier een hele klaagserenade over te schrijven. Wij kunnen als Nederlanders namelijk niks beter dan klagen over het weer… Ik zag laatst op internet een filmpje hierover, waar ik keihard om gelachen heb (https://www.youtube.com/watch?v=WeVu_AO3FMg). Misschien kon ik er wel zo hard om lachen omdat we er nu eventjes geen onderdeel van uit maken. Maar dat maakt ook dat ik heb besloten om hier nu maar niet over het weer te gaan zitten klagen. Al het positieve dat de regen namelijk met zich meebracht was dat wij al fietsend grapjes zaten te maken over hoe het altijd nog erger kan. In Nederland… in de regen… op de fiets… naar je werk… met storm tegen… zonder regenjas… de Schellingwouderbrug omhoog… op maandagochtend vroeg… Zoiets! Maar ook dat Max keihard  ‘Always look on the bright side of life’ kon zingen. (Stiekem miste hij Jeroen natuurlijk wel een beetje hierbij maar oke). Dat de stoffige gravelwegen ineens helemaal niet stoffig waren. Èn dat wij in die 4 dagen nog nooit van ons leven zo ontzettend veel kleine, grote, mooie, lelijke, prachtige watervallen hebben gezien. Werkelijk elke kilometer kwamen we wel een vorm van een waterval tegen! En zo niet, dan wel gewoon uit de hemel.

En hoewel we er bijna niet meer in geloofden kwam na regen, regen, en nog meer regen toch eindelijk weer zonneschijn! De afgelopen 1,5 week fietsen we in prachtig weer. We komen in steeds meer afgelegen gebied. De internetverbindingen worden schaars en ook het verse brood en fruit wordt langzamerhand iets minder (alhoewel ons het nog erg meevalt!). De omgeving daarentegen wordt steeds mooier. We fietsen langs gletsjers, rivieren, besneeuwde bergen onwijze vergezichten  en bergmeren van zo’n helderblauwe kleur dat je bijna denkt dat het plaatje dat je ziet gefotoshopt is. Maar niks blijkt minder waar! In het grootste meer van Zuid Amerika (Lago General Carrera) hebben we marmeren rotsen met bijzondere, door het water uitgeslepen, vormen en patronen gezien. Kortom het is een genot voor het oog om hier te fietsen!

Wat echter soms maakt dat je niet volop kunt genieten is de kwaliteit van het wegdek. Hoe verder zuid hoe slechter ook de weg. Soms flinke keien die alle kanten op schieten en jij op de fiets ook. Maar wat eigenlijk nog het ergste is, zijn de hobbeltjes of golfjes in de weg. Ik denk dat ze ontstaan als auto’s aanzetten op de zachte onverharde weg. In Argentinië noemen ze dit ‘Serucha’ (lees: Seroetsja) wat ikzelf een geweldig woord vind hiervoor! Als je omhoog fietst en in een zeer gestaag tempo slipt je wiel regelmatig weg en lijkt het alsof je 100 vluchtheuvels achter elkaar neemt. Ga je naar beneden en laat je je gaan, dan tril je letterlijk van je fiets. Je kunt dus zeker niet harder dan 15-20 km/uur wat de dagen behoorlijk lang maakt (of kort qua aantal kilometers). De serucha maakt je gek. Je fiets slijt zeker 2 keer zo snel, alles trilt en kraakt, mijn fietstassen schieten regelmatig los, je standaard klappert, je armen gaan jeuken van het trillen en ik denk dat je zelf ook 2 keer zo snel verrimpeld raakt. Maar het ergste is nog! De beste sportbh kan hier niet tegen op… Ik ben blij dat ik geen cup D heb. Maar zo nu en dan schudt alles aan je lijf en ik bang dat ik op mijn 30ste al hangtieten heb. Ik zou deze weg dan ook niet zo snel een rotweg of een kutweg noemen maar eerder een hangtietenweg!

Groeten van een nu nog jonge en strakke Max en Susan

p.s.

Toch nog een beetje een klaagzang over de weg… Toch een echte Nederlander!