Familie

Allereerst wensen we iedereen alvast een gelukkig nieuwjaar. En met terugwerkende kracht fijne kerstdagen. Als dat mogelijk is??

We zijn inmiddels zo’n 4,5 maand van huis, van ons vertrouwde Amsterdam en van onze lieve vrienden en familie. Dat is soms best een gemis. Toch hebben we hier fietsend in Zuid-Amerika ook een soort familie, de familie van de fietstoeristen… Tot enkele weken geleden waren alle ontmoetingen die we hadden alleen met lokale bevolking. We zijn er hierdoor onder andere achter gekomen dat de gemiddelde Argentijn geen Engels spreekt, zelfs niet bij de toeristische informatie. Voordeel hiervan is dat ons (Argentijns)Spaans behoorlijk vooruit bleef gaan. Al het kamperen was gezellig met z’n tweetjes waardoor we steeds beter op elkaar ingespeeld raken en we vaak aan twee woorden genoeg hebben om elkaar te begrijpen en als je ook maar dacht dat je een fietsers zag stopten we meteen.

Dit veranderde echter compleet toen we in de buurt kwamen van de “Ruta de los siete lagos” de wereldberoemde 7 meren route in het zuiden van Argentinië. Hier kwamen we om de haverklap familieleden van de fietstoeristenfamilie tegen. Na 10 fietsers op 1 dag te zijn tegengekomen hadden zelfs niet eens meer zin om te stoppen. Maar meestal stoppen we om een praatje te maken, een stukje samen te fietsen of te kamperen. Vaak is het erg gezellig en leuk om je ervaringen mee te delen. Al snel kom je op gesprekken als: ‘Hoeveel kg bagage hebben jullie mee?’ ‘Hebben jullie een stoel?’ ‘Welk kookstelletje/matje/tent/ hebben jullie?’ ‘Hoe doen jullie het met het wildpoepen?’ ‘Hoe is het verder in het zuiden/noorden/oosten/westen?’ ‘Wat is er allemaal al stuk gegaan aan je fiets?’ of ‘Wat een verschrikkelijke klote weg/beklimming was dat hè!’

Met een aantal familieleden hebben we wat langer doorgebracht en zullen we niet vergeten. Met de razendsnelle timmerman Alan uit England hebben we drie nachten samen gekampeerd omdat we dezelfde route fietsten. Samen fietsen met Alan zat er niet in… Met zijn 29inch wielen en 5 kilo bagage was hij niet bij te houden. Samen met Alan ontmoetten we op een camping in Chos Malal, Nicolas, Leandro en Mario, drie Argentijnse broers die net een maand begonnen waren met hun trip van 1 jaar. Nicolas en Leandro, een eeneiige tweeling, fietsten op een tandem. Iets wat behoorlijke bewondering bij ons opleverden, maar we trokken ook direct de conclusie dat dat nooit iets voor ons zou kunnen zijn. Met de “tres hermanos” hebben we zeker 5 dagen samen gefietst en gekampeerd (goed voor ons Spaans omdat ze geen Engels spraken). Zij waren iets langzamer berg op dus regelmatig splitsten we even op maar doordat we exact dezelfde route reden kwamen we ze dan later wel weer tegen. Zo ook in Caviahue waar we een huisje boekten via AirBnB voor 6 personen. We waren maar met 5 (de 3 broers en wij) maar aan het einde van middag ontmoetten we heel toevallig Juan, een Argentijnse fietser die op weg was naar het noorden. Hij wilde ook wel in ons huisje. We besloten direct twee nachten te blijven met z’n zessen. De eerste avond in dit huisje bereidden Susan en ik een Hollands drie gangen menu voor de vier Argentijnen. Het voorgerecht was kippensoep volgens het recept van oma Bol. Dit viel heel goed in de smaak bij de Argentijnen. Een paar dagen later troffen we dan een familielid uit Europa. Herbert, een Oostenrijkse cameraman (+/-55jaar) die elk jaar een maand vakantie neemt om een leuke (fiets)reis te maken. Dit keer van Mendoza naar San Martin de los Andes. Hij had de tres hermanos ook ontmoet en fietste samen met hun toen we hem voor het eerst zagen. Hij had behoorlijk wat gezeur met zijn fiets, maar gelukkig is Mario super handig met reparaties. Na 3 dagen kwamen we erachter dat Herbert, Herbert heet en niet Albert (Herbert was behoorlijk moeilijk uit te spreken voor een Argentijn). Uiteindelijk zijn we als afsluiting van de gezellige tijd die we met z’n zessen hadden uit eten gegaan. Herbert trakteerde ons op een diner in een goed restaurant. Super gezellig en onwijs aardig!
Op de camping in San Martin ontmoette we Thiago & Flavia een Braziliaans stel dat bezig was aan een reis van twee jaar op de tandem! Na zuid Amerika gaan ze naar Europa en Azië. We waren nog niet goed en wel van de camping vertrokken en toen ontmoetten we Carlos en Ellie (Spaans en Frans). Een koppel dat in Bogota begonnen was en ondertussen al 7 maanden onderweg. Het klikte goed en we hebben drie dagen samen gefietst en gekampeerd. Dit was weer goed voor ons Spaans omdat we met hun vooral Spaans spraken (wij geen Frans, zij geen Engels). Samen met hun ontmoetten we op een kampeerplek ook nog Lucas (Argentijn) en een Frans meisje die beide solo reisden. Hierdoor waren we, wederom met z’n zessen, aan het kamperen. Naast al deze ontmoetingen hebben we nog veel meer vakantiefietsers gezien en gesproken op deze blijkbaar populaire fietsroute. En ik geef ze geen ongelijk want de 7 meren route is absoluut de moeite waard! Super mooi en nog gezellig ook!

Alhoewel we ons ondertussen behoorlijk lid voelen van de familie van de fietstoeristen gaat er toch niks boven je eigen familie… De meest bijzondere ontmoeting vond dan ook plaats net over de grens bij Chili. We kwamen Chili binnen bij de pass Samoré, bij Villa la Angostura. We staken de Andes over en gingen van het prachtige zomerse en zonnige weer regelrecht de regen in. Omdat we al twee nachten in de regen hadden gekampeerd en alles nat was besloten we een huisje te boeken. We stonden lekker te koken toen de ouders van Susan ineens binnen kwamen lopen! Met hun hebben we de afgelopen 2,5 week rondgereisd met een gehuurde pick-up, waar de fietsen ook in konden. Voor ons dus even “vakantie”. We hebben in warm water bronnen gezeten, verschillende wandelingen gemaakt, gevaren, vulkanen en gletsjers gezien, pinguïns gespot en tussen de zeehonden gekajakt op de zee. Maar we hebben ook gezellig kerst gevierd en spelletjes gespeeld met z’n 4en, super gezellig!! Ook hebben we oud en nieuw gevierd op het strand (dolfijnen gespot!!) waar we zelfs nog 2 Nederlanders, Jan-Willem en Jantien van de fietsfamilie tegen kwamen. Dit werd dus een gezellig, Hollands feestje.

Na 2,5 week luxe en comfort begint het primitieve leven weer. De ouders van Susan zijn vanochtend vertrokken en wij fietsen verder naar het zuiden. De enige weg naar het zuiden in Chili, de Carretera Austral, is ook zeer populair onder fietsers dus dat zal ook wel weer gezellig worden...