The death road???

Buenas días,

Allereerst willen we jullie eens bedanken voor alle leuke reacties die we steeds krijgen op onze blogs. Alhoewel we er vrijwel niet op reageren, lezen we ze altijd allemaal met heel veel plezier! Dus bij deze dank daarvoor! 

Inmiddels bevinden we ons al bijna 3 weken in Bolivia. Dat was behoorlijk wennen na het luxe en goed ontwikkelde Chili. Het straatbeeld oogt een stuk armer en primitiever maar ook kleurrijker met alle traditionele kleding. De accomodaties zijn ook wel even wat anders. Een overnachting kost hier zo'n €5,- voor twee personen mede hierdoor en de ongeschiktheid om te kamperen hebben we in Bolivia nog niet veel in de tent geslapen. De alojamientos, zoals ze hier heten, zijn vaak een jaar geleden voor het laatst schoon gemaakt, hebben een koude of half lauwe (en levensgevaarlijke) elektrische douche, geen slot op de deur, en een matras gemaakt van jute zakken gevuld met stro maar met een beetje mazzel heb je nog net xwel schone lakens! Gelukkig slaap je na een lange dag fietsen overal op. 

We maakten kennis met Bolivia in het gebied rondom Uyuni en de salar (zoutvlakte) de Uyuni. Dit is een van dé trekpleisters van heel zuid Amerika dus hier zijn de mensen wel gewend aan toeristen. Vanaf Uyuni zijn we vervolgens zo een 400 kilometer noordwaarts over de altiplano gefietst. Alhoewel je je continue op zo'n 3500m hoogte bevindt is dit heel vlak gebied met mooie en verassende natuur, eindeloze quinoa velden, vele groepjes (wilde) vicuña's en kuddes lama's. Een gebied met verder weinig dorpjes en steden en dus ook weinig contact met locals. 

Na zo'n 400 kilometer over de altiplano werd de weg drukker en lelijker, de omgeving minder enerverend en de hoeveelheid vuilnis langs de weg alsmaar groter. (De altiplano wordt ook wel altiplastico genoemd vanwege de waanzinnige hoeveelheid vuilnis) We besloten daarom de bergketen die steeds rechts van ons lag over te gaan steken. Zo konden we ook nog een ander gebied (de Yungas) van Bolivia leren kennen. Hiervoor moesten we een pas van 4729 meter over, wat een behoorlijke klus was. Hoe hoger hoe kouder, kaler en ijler de lucht. Maar na zo'n 60 km klimmen in de droogte en kaalte van de altiplano bereikten we de top. (En denk ook maar niet dat daar enig bordje of iets dergelijks stond...) Vervolgens daalden we af in de Yungas. Een dichtbegroeide groene klamme semi-jungle. Dit is waar de amazone begint. Het was alsof we in 1 dag naar een ander land met een ander klimaat waren gefietst. Een hele bijzondere ervaring. In het dorpje Quime, waar we onze dag eindigden, leek het wel alsof we de eerste blanken waren die ze ooit gezien hadden. We werden nagekeken, er werd naar ons gewezen en er werd gefluisterd "mira, gringos" (="kijk, blanken"). In de vele dorpjes langs de bergweggetjes door de jungle die we later doorkruisten was dit telkens niet anders. De kinderen die ons zagen riepen hard:GRINGOOSS!!!! en kwamen naar de weg gerend om ons gedag te zeggen. 

Hoe dichter we bij La Paz kwamen hoe minder raar we werden aangekeken. Een grote toeristische trekpleister ligt namelijk in het noorden van de Yungas, dichtbij La Paz. Vanuit La Paz kun je namelijk met een georganiseerde tour een afdaling op een mountainbike maken over 'de death road'. De death road is ooit uitgeroepen tot de most dangerous road omdat er veel voertuigen in de diepe afgronden verdwenen. De weg komt van 4700 meter en daalt zo een 3600 meter de Yungas in. De weg lijkt alsof tegen de bergwand te zijn aangeplakt met adembenemende afgronden en waanzinnige uitzichten over het dal. De death road is ondertussen echter grotendeels geasfalteerd en vrij van overig verkeer en dus allang niet zo gevaarlijk meer...

Echter, de overige wegen in de Yungas zijn niet geasfalteerd maar hobbelig, stoffig, stenig en modderig, lopen ook langs duizelingwekkende afgronden, bevatten nog wel ander verkeer (de weggebruikers t

toeteren voor iedere bocht), hebben ook geweldige uitzichten over vele dalen èn gaan niet alleen maar naar beneden... Nee deze wegen gaan van het ene dal naar het volgende maar daartussen fikse klimmen. Je stijgt en daalt van 4700m naar 1000 en weer terug naar 2500m. En dit waren dus precies de wegen die wij fietsen. 

 Echter, het fietsen over deze weg was voor ons niet de meest angstaanjagende ervaring. Op de fiets heb je namelijk nog zelf controle en kan je langzaam gaan over de gevaarlijke stukken. De ècht angstaanjagende ervaring kwam toen we een stuk gingen liften. Het begon allemaal een dag eerder, het was een dag met verschrikkelijk veel regen (het is hier regenseizoen). We zaten 10 uur op de fiets, waarvan zeker 7 in de regen. We waren koud, verkleumd, moe en klaar met het klimmen en dalen over de onwaarschijnlijk slechte wegen. De dag erna lagen twee super steile hellingen vlak na elkaar dus we dachten, als we dat eerste stuk van 30 km nou met de auto konden doen dan kunnen we de rest wel weer fietsen. En zo geschiedde. We vonden vrij snel een minibusje dat ons wel mee kon nemen. In het busje waren 6 zitplaatsen en met een beetje passen en meten konden onze fietsen en tassen achterin. Toen we vertrokken werd het busje echter steeds voller en voller geladen. Eerst nog 3 enorme jerry cans, vervolgens een grote zak aardappels en een zak cocabladeren en tot slot nog wat extra mensen. En zo zaten we opgepropt met 10 personen in het busje. 

De bestuurder was een jaar of 18 en totaal nog niet bezig met het woord verantwoordelijkheid. Bovendien hoef je hier ook nog eens geen rijexamen te doen om auto te mogen rijden. We hadden het idee dat hij het doel had om de 30 kilometer zo snel mogelijk af te leggen en dat de tijd begon te lopen vanaf het moment van vertrek. We waren deelnemer van een rallyrace. Er was werkelijk niks waarvoor hij afremde. Niet de diepe kuilen of hoge hobbels in de weg, niet de smallere randjes met diepere afgronden, niet de onoverzichtelijke bochten (waar hij nog wel een toetertje gaf voor hij de bocht krap aansneed. We vroegen ons echter af of hij het toetertje van de tegemoet komende auto wel zou horen met de radio op standje 10, 4 verschillende gesprekken en het rammelen van ongeveer ALLES in het busje). Hij remde zelfs niet voor de (gelukkig) weinige tegenliggers. 

Susan, die aan de afgrond-kant bij het raam zat kroop steeds meer naar mij toe. Enkele quotes van onze gesprekken in het busje:

Max: "ah, hij weet vast wat hij doet, dit zal wel zoiets zijn als voor ons over de A1 rijden" Susan: "ja, maar zelfs op de A1 heb je tenminste nog een vangrail!"
Max: "dit busje is zo aftans! Ook de gordels doen het niet." Susan: "die gordels heb je niet nodig, als het mis gaat ben je hoe dan ook dood!"
Susan: "Max, ik hou van je. Dan heb ik het maar gezegd voordat we dood gaan." 
Susan: "het is fijn dat we met z'n tweeën in deze auto zitten, dan gaan we in ieder geval samen." 
Max: "kijk, het is een automaat, hij remt niet eens op de motor." Susan: "volgens mij remt hij überhaupt niet."

Je begrijpt het al. Het was een gezellig ritje. Uiteindelijk zijn we er levend uitgekomen en waren we blij dat we weer op de fiets zaten en de remmen zelf weer in de hand hadden. En ohja.... zo een tour met een mountainbike over de 'death road', die hoeven wij niet meer te doen! 

Helaas is onze laptop gesneuveld dus kunnen we niet meer zo gemakkelijk foto's van de camera op de blog zetten. Nu alleen foto's van de telefoon. Meer foto's komen later als we een computer tot onze beschikking hebben.