La ruta 40, een weg met vele gezichten

26 november 2017 - Caviahue-Copahue, Argentinië

Sinds twee weken begeven wij ons regelmatig op de langste doorgaande weg van Argentinië. De ruta quarenta (route 40) is 5194 kilometer lang en loopt van el Cabo Virgenes naar La Quiaca. Onder de Argentijnen is deze weg super bekend en al weken geleden zeiden we tegen mensen die vroegen waar we naar toe gingen: “Primero a Mendoza y despues en ruta quarenta al sur” (eerst naar Mendoza en daarna over route 40 naar het zuiden). Steevast kregen we de reactie: “Ahh, Que lindo!!! La ruta quarenta es hermoso!!” We keken er dus behoorlijk naar uit. Vanaf dan zou ons fietsavontuur in Argentinië pas echt beginnen…

Maar eerst kwam Mendoza. Dé wijnprovincie van Argentinië. Hier hebben we ons flink vermaakt met vele wijnproeverijen en rondleidingen over verschillende bodega’s. Wij zijn nog steeds geen wijnkenners, maar we weten er inmiddels een stuk meer vanaf. Vooral weten we welke druiven en wijnen we het lekkerste vinden. Zo’n 80 kilometer onder de stad Mendoza strekt zich een grote vallei uit, de Valle de Uco. Hier is in 1990 een Nederlander begonnen met het verbouwen van druiven en ondertussen vind je hier een uitgestrekt gebied met duizenden hectares wijngaarden. De beste man die hier pionierde (Mijndert Pon) is een ondertussen een fenomeen in deze streek en bezit vele hectares grond. Nationalistisch als we zijn wilden we zijn bodega wel eens bezoeken. En om het maar meteen helemaal goed te doen hadden we ook een nacht geboekt in de luxe posada bij de bodega. Na vele nachten afzien op aflopende kampeergrondjes, met de tent in de wind en een ijskoude rivier als douche, was dit wel even wat anders. We hebben het er flink van genomen en hebben ons lekker laten vertroetelen.

Om bij bodega Salentein te komen moesten we al 80 kilometer over de ruta 40. Veel goeds beloofde dat niet… Een grote 4-baans snelweg afgeladen met auto’s. Waar we konden hebben we de route 40 dus op het eerste traject vermeden. Maar na het bezoek aan Salentein toonde de ruta 40 al een ander gezicht. Een lange rechte strook mooi asfalt, vlak als een biljardlaken maar wel de besneeuwde toppen van bergen boven de 6000 meter aan onze rechterzijde. De Andes was voor het eerst echt dichtbij. We vervolgden onze weg die steeds heuvelachtiger werd, de vergezichten mooier. Het verkeer, dat al super schaars was (gem. 1 auto per uur), werd schaarser. We bevonden ons op een  deel van de ruta 40 dat onder constructie was en daardoor niet geopend voor auto’s. Er waren twee nieuwe bruggen in de maak, maar met de fiets konden we passeren. Dit resulteerde in ruim 120 kilometer vers asfalt zonder ook maar een auto tegen te komen. Geweldig!! Wat het allemaal nog geweldiger maakte was de keiharde wind in de rug. De weg vervolgde en we reden door kleine dorpjes waar we onze boodschappen deden. Kamperen kan hier lekker in de vrije natuur want veel verkeer is er toch niet en er zijn zat mooie plekjes. De heuvels werden bergen en voor we het wisten begaven we ons ineens op ruim 2000 meter hoogte. Iets wat in de Alpen een col genoemd wordt is hier niet noemenswaardig. De stijgingspercentages zijn tot nog toe overigens zeer aangenaam! Steeds meer fietsten we het niets in. Slechts kleine dorpjes, veel grootste ongerepte wilde natuur, weinig tot geen bereik met de mobiele telefoon en in de dorpen zeer schaarse, heeeeel trage internetverbinding.

In een van die kleine dorpjes (Bardas Blancas) stonden we op een mini-camping. Even lekker warm douchen en wat kleren wassen. We raakten in gesprek met een gepensioneerd Argentijns stel dat die dag met de auto het deel van de ruta 40 hebben gereden dat wij de dag daarna zouden gaan doen. De vrouw waarschuwde ons: “Este camino esta TERIBLE!” Ze zei erbij: “onthoud: deze weg is niet Argentinië” We bereidden ons voor op het ergste, maar het was nog erger dan dat... Eerst 30 kilometer wegwerkzaamheden met veel losse kiezels, maar gelukkig niet zoveel kuilen. Daarna nog 50 kilometer asfalt waarbij we ons afvroegen, was dat alles? Maar toen kwam het… 50 kilometer lang kuilen, bulten, los zand, losse kiezels, grote stenen, stof en nog meer onaangenaams. Dat was nog niet het ergste, daarbij kregen we windkracht 10 van rechtsvoor waardoor je steeds van het autospoor dat je enigszins probeerde te volgen werd afgeblazen. Susan zat huilend en schreeuwend op de fiets, we moesten stukken lopen en we werden de hele dag bedolven onder het stuivende zand en stof. We vroegen ons af waarom dit überhaupt een weg genoemd wordt en waarom wij hier precies over heen wilden?! Na een dag van ruim 7,5 uur fietsen met een gemiddelde van 12 km per uur waren we volledig uitgeput en blij dat we terecht konden in een kamer in een hosteria en niet weer in een keihard klapperende tent hoefden te slapen.

Na een dag te hebben uitgerust vervolgden we toch maar weer onze weg. Gelukkig over asfalt dit keer, maar de wind was er zeker niet minder om geworden. Dit keer niet van rechtsvoor, maar pal tegen. Berg af kwamen we met flink trappen niet boven de 10 km per uur uit en op het vlakke ging je met veel moeite 6 km per uur. Na 3 uur te hebben gedaan over minder dan 30 kilometer en al flink te zijn uitgeput hadden we er genoeg van: we zijn hier wel voor onze lol. Zoals al enkele keren eerder ging onze duim omhoog en bevonden we ons niet veel later op de achterbank van een pick-up met de fietsen in de laadbak.

Zo af en toe wijken we af van de ruta 40 om een attractie te bezoeken. Zo bevinden we ons nu in Copahue. Een bergdorpje op 2200 meter hoogte vlak naast een rokende vulkaan waar heet water uit de grond komt. In deze thermas geven we ons lichaam de nodige aandacht en tijd om even goed te herstellen van de noeste arbeid. Zo hebben we ons gister volledig met modder ingesmeerd (MEUREN dat dat deed!!) en zaten we daarna lekker in een stoomsauna. We zullen morgen weer afdalen om onze weg over de ruta 40 te vervolgen en zijn benieuwd wat die ons nu weer gaat bieden…?!

Foto’s

6 Reacties

  1. Erik:
    26 november 2017
    Weer een prachtig verhaal. Super om dit zo samen mee te maken en leuk dat we hiervan mee mogen genieten. Toch moest ik vandaag wel even een berichtje plaatsen, er staat namelijk wat speciaals op het programma vanavond: De waterman trofee, maar dit keer zonder mijn vast koppel partner... Ben benieuwd of dat wel goed gaat, het is in ieder geval wennen na al die jaren.
  2. Merel:
    26 november 2017
    Ah, gelukkig ook gewoon een alinea waar ik echt niet jaloers op ben dit keer! Schroom niet om nog meer van dat soort stukken te posten! Maar pas wel goed op jullie zelf vooral.

    En jullie missen wel wat hier hoor; eindelijk weer eens een herfst waarin het regent in Nederland. De klok is recent een uur aangepast, hele gekke gewaarwording.. En zowaar maken we nu mee dat het 's ochtends nog best wel lang donker is, en einde van de middag zelfs ook al weer donker wordt, overdag heb je dan een paar uren die er denk ik een beetje uitzien zoals het Noorderlicht, alleen dus heel kort. De regen en het donker zijn maken vaak dat je 's ochtends en tegen de avonduren allerlei verschillende soorten auto's op de wegen ziet. Een soort optocht en allemaal hebben ze mooie rode en witte lampen op. De ijsbaan is ook een ervaring op zich, je hebt er soms blad op het ijs, wind in het gezicht en soms ook regen. Je merkt dat ik er wel een blog over zou kunnen schrijven.

    Nou, geniet er weer van daar en ik kijk uit naar de volgende blog! xx
  3. Carla:
    26 november 2017
    Jullie zijn echte bikkels hoor. Veel respect als ik dat lees. Ook heel veel moois dus dat zal het allemaal wel goed maken. Ik had mijn fiets al aan een boom gehangen.
    Erg leuk dat jullie deze verhalen schrijven. Geniet er nog van en hopelijk betere wegen vanaf nu. Veel plezier en tot het volgende verhaal
  4. Anneke:
    26 november 2017
    Keep going! Ik vond dit weer een heerlijk avontuur om te lezen. Vergeten doen jullie dit nooit meer. Bedankt voor het delen.
  5. Lilian❤️🎶:
    27 november 2017
    Nou afzien lijkt me het juiste woord, dapper hoor.
    Wil niet met jullie ruilen, alhoewel het hier pisweer is, ondanks alles zijn het voor mij spannende verhalen, en leuk.
    Zet hem op❤️🎶
  6. Neli:
    1 december 2017
    Wat een fantastisch verhaal toch weer! Klinkt spannend, mooi en boeiend. met nu weer 't windje mee hoop ik.