Identiteitsproblemen

WE zijn ondertussen ruim twee maanden op weg en het reizen bevalt ONS heel goed! WE maken leuke en bijzondere dingen mee en ontmoeten zulke lieve mensen. Ook is het bijzonder om deze reis zo met z’n 2en te kunnen maken. WE hebben elkaar in 2 maanden nog nooit zoveel gezien. Natuurlijk levert dat de nodige irritaties op en is het niet altijd feest, maar over het algemeen houden WE het behoorlijk goed uit samen en staan WE er redelijk hetzelfde in! Toch is er een probleem dat behoorlijk aan ONS knaagt. Omdat WE zo’n 24 uur per dag en 7 dagen per week samen zijn lijken WE een beetje onze eigen identiteit te verliezen. Het “ik” verandert standaard in “wij”. Praten in de ik-vorm komt niet veel meer voor en zeker niet tegen mensen die WE onderweg tegen komen en vragen wat WE doen. WE kennen de werkwoord-vervoeging van wij (de “nosotros” vorm) in het Spaans dan ook vooral heel goed. (Bijkomend voordeel is dat die vervoeging ook het makkelijkst is omdat die vrijwel hetzelfde is in de tegenwoordige tijd als verleden tijd). Bij de vervoeging in de ik vorm moeten WE hard nadenken. Alles wat WE beleven hier en proberen te vertellen in het Spaans beleven WE dan ook. Als je al iets anders denkt of hebt meegemaakt doet dat er niet toe. Praten in de we-vorm is mooi makkelijk, de rest wordt achterwege gelaten. WE vragen ONSZELF wel eens af of WE eigenlijk nog wel een eigen mening hebben. (Of vraag ik me dat alleen af?) Het lijkt net of WE hier een beetje samensmelten tot één persoon. Wat soms best beknellend voelt, want vinden WE dan wel echt altijd hetzelfde leuk/stom/interessant? En denken WE wel altijd hetzelfde over dingen? En wanneer mag/kan je dan wel en niet spreken van we. Ook voelt het soms heel alleen en eng als je even alleen een winkel in gaat om wat boodschappen te doen of een rondje gaat lopen ’s avonds. Je lijkt ineens veel kwetsbaarder in je eentje. Terwijl WE in Amsterdam toch ook  twee ikken zijn/waren zonder dat gevoel.

Nadat WE ons van dit feit bewust zijn geworden zijn WE heel hard aan het proberen om ONZE eigen identiteit te behouden. Elke keer als één van ONS  in de WE vorm praat vragen WE ons af of het wel om ons beide gaat en of het niet in de ik vorm kan. WE lachen hier ook vaak om. Zeker als de ander de we vorm gebruikt terwijl je er zelf heel anders over denkt.
Ik en ik willen niet worden meegezogen in de mainstream van “we”. Max overweegt momenteel om een boek te gaan schrijven genaamd: “samen reizen met behoud van eigen identiteit”. Susan is workshops aan het ontwikkelen. Het is belangrijk om dit apart van elkaar te doen om ook zo ook de eigen identiteit te stimuleren. WE willen zo uiteindelijk mensen die dezelfde problemen ervaren op weg helpen.

In het kader van dit project hebben we ook meerdere interviews gegeven om te laten zien hoe je je langzaam je eigen identiteit kan verliezen. Hier een link naar één van de interviews: http://sudestefm.com.ar/nota/2852/
(overige eventuele linkjes volgen op facebook)
Binnenkort hopen WE een voorbeeld te kunnen geven van hoe je je eigen identiteit terug kunt winnen.

Hoe die interviews tot stand komen is als volgt:

Argentinië is een enorm land met 44 miljoen inwoners en vele kleine dorpjes. Wij proberen altijd zo veel mogelijk over kleinere wegen te fietsen omdat het daar veel rustiger is. Zo passeren we het ene dorpje na het andere. Tegen het einde van de dag gaan we dan op zoek naar een plek waar we kunnen overnachten. Niet ieder dorp heeft een camping of andere plek om te overnachten. Vaak vragen we in een dorp of stadje of er een plek is waar we kunnen overnachten of kamperen. Zo worden we vaak naar een sportclub, park of een zwembad of iets dergelijks geleid. Helemaal top! Veel mensen willen dan een foto maken of in ruil daarvoor moeten wij een interview geven voor de plaatselijke radio of nieuwspagina van de sportclub of iets dergelijks. Blijkbaar is er hier zo weinig te beleven dat 2 passerende reizigers op de fiets wereldnieuws is... De interviews zijn natuurlijk in het Spaans (HELP)! De interviews verlopen soms een beetje stroef in het Spaans, maar over het algemeen gaat het goed. En bovendien kunnen we de interviews dan weer mooi gebruiken voor ons identiteitsproject. Zo kunnen we mooi reflecteren op onze identiteitsproblemen.

Nu gaan WE weer hard werken aan onze eigen identiteit.

Hartelijke groeten van Max

En

Hartelijke groeten van Susan