Irma

Na de vele schrikbarende berichten over de orkaan Irma nu ook een berichtje vanaf ons front. Vorige week dinsdag bereikte ons het nieuws (vanuit Nederland) dat er een orkaan boven de oceaan zich bewoog in de richting van Cuba en dat wij daar mogelijk mee te maken krijgen. Oei, dachten we een orkaan. Dat klinkt best heftig. De eerste reactie van Cees (Bol) was: “Wie noemt een orkaan nou Irma?” dat hebben wij onszelf vervolgens ook nog afgevraagd. Hier in Cuba hadden we er tot dat moment nog niets over gehoord. Toen we meer informatie probeerde te verkrijgen van de Cubanen zelf werd er vooral heel laconiek over gedaan. “Dat duurt nog wel even” en “veel wind en regen” waren de reacties als we ernaar vroegen. Misschien ligt dat overigens ook wel aan onze beperkte Spaanse taalvaardigheid, maar dat terzijde. Vanuit Nederland waren de berichten verontrustender, de orkaan had de zwaarste categorie (5) gekregen wat te vergelijken was met windkracht 30 in Nederland. We begonnen ons toch al zorgen te maken en werden zo nu en dan ook gewaarschuwd door de lokale bevolking.

Wat moesten we doen? We hoorden dat de orkaan vooral het oostelijke deel van Cuba zou treffen en vrijdag hier zou zijn. Omdat we toch ook al een stuk naar het westen wilden zodat we ook ten westen van Havana nog kunnen fietsen, leek het ons slim om op woensdag of donderdag de trein vanuit Manzanillo te nemen. 400 kilometer verderop in Sanctie Spiritus konden we dan na de orkaan weer doorfietsen. Woensdagmiddag informeerden we en donderdagochtend zou de trein gaan die wij moesten hebben… Echter bij het ontbijt werd ons verteld dat vanwege de noodtoestand van de naderende orkaan alle treinen tot en met zondag gecanceld waren, maar dat we nog wel een bus konden nemen vanuit Bayamo (een stad 60 kilometer verderop). Dat was het eerste verontrustende bericht vanuit Cuba dat we hoorden. Op de fiets werden we meerdere keren gewaarschuwd door mensen op straat. Bij het busstation was er nog niet aan de hand, en we konden gewoon de bus van vrijdagavond 21:45 naar Sanctie Spiritus nemen. Gedurende die dag in Bayamo begonnen wij ook een beetje zenuwachtig te worden. “Hoe heftig zal dit zijn?” “kunnen we daarna nog wel fietsen?” “is het wel slim om de bus te nemen? Straks stappen we bij het busstation uit als het al begonnen is en hebben we nog geen overnachtingsplaats!” In de stad Bayamo werden de voorbereidingen getroffen. Mensen sloegen grote hoeveelheden eten en drinkwater in, bomen werden preventief gesnoeid en platen hout werden voor de winkelramen geschroefd.

Toen we vrijdag ochtend vroeg uit de bus stapten was het alsof we terug in de tijd gereisd waren. De zon kwam op en er was een strak blauwe hemel. Van een orkaan geen sprake. We hadden ons niet gerealiseerd dat als we 400 kilometer naar het westen zouden gaan dat die orkaan daar ook minstens 24 uur later pas zou zijn. In Sanctie Spiritus zagen we dus precies dezelfde voorbereiding als een dag daarvoor in Bayamo. We vonden een goed degelijk huis waar we minimaal twee nachten zouden blijven. (Grappig dat je criteria voor een overnachtingsplek ineens veranderd zijn.)

Op vrijdag avond begon het te regenen en in de nacht hoorden we af toe harde wind. Ook zaterdag regende en stormde het de hele dag heel hard. Veel hebben wij er niet van gemerkt omdat we (met ons ingeslagen eten) de hele dag binnen op onze kamer hebben gezeten. Zondag was het ergste voorbij nog wel wat regen maar alweer veel mensen op straat. Voor de zekerheid zijn we nog een nacht gebleven en zijn we maandag pas weer op de fiets gesprongen naar Trinidad. Onze host hebben ons goed verzorgd en zijn blij dat we daar zonder problemen konden blijven.

Van de orkaan hebben we in de dagen daarna meer gemerkt dan op de dag zelf. We hebben zowel in Trinidad als in Jagua laat op de avond een keihard gejuich gehoord vanuit de huizen om ons heen omdat de stroom na 4 of zelfs 5 dagen eindelijk weer terug was. Ook ligt er nog wel wat zooi op straat zoals veel boomtakken en zien we af en toe een omgewaaide electriciteitspaal.

Kortom van de orkaan zelf weinig last. Maar… gister hebben we echt de meest verschrikkelijke dag meegemaakt die je kan bedenken. We wilden over een onverhard paadje langs de kust vanaf Jagua naar playa Giron fietsen. Ten eerste was van de zee niks te zien omdat het paadje door een bos liep. Het pad lag bezaaid met takken vanwege de orkaan. Na zo’n 6km op dit onverharde pad hadden we de eerste lekke band. We plakten de band in de brandende zon en waren verbaasd over de lekke band. We hebben namelijk knetterdure en goede anti-lek banden waarmee Max op zijn vorige fietsreis van 20.000km slechts 2 lekke banden heeft gehad. Er passeerde een paard en wagen met 3 mannen er op. Ze wisten ons te vertellen dat we wel behoorlijk gestoord moesten zijn als we dit pad zouden nemen omdat er onwijs veel takken lagen met allerlei ‘pinchas’ en dat de weg ook behoorlijk lang was. We konden beter omkeren. De mannen reden door en we keken eens goed op de grond. Deze lag inderdaad bezaaid met heel veel taken met enorme stekels en doorns eraan. Dit hadden we eerder nog niet opgemerkt en we waren er keihard overheen gerost met onze anti-lek banden. Na nog 2 pogingen en een stuk of 4 lekke banden verder besloten we dat omkeren inderdaad een betere optie was. Het huilen stond ons inmiddels nader dan het lachen. Op de terugweg nog een stuk of 6 lekke banden. En het werd later en later en heter en heter. We zijn nog nooit zo blij geweest om het asfalt weer te zien! Met na elke 3 km banden oppompen en tussendoor racen zijn we uiteindelijk weer terug gekomen bij de casa waar we die ochtend vandaan vertrokken waren (35km verder en 11uur later). De vrouw des huizes was erg behulpzaam en gelukkig mochten we nog een nacht blijven en al onze spullen wassen. Het pad had namelijk ook behoorlijk wat plassen waar je soms met het water tot je knieën doorheen moest. We hebben die banden nog eens goed gecontroleerd. Inmiddels heeft Max 7 plakkers op zijn achterband en 4 op de voorband en Susan 2 voor en 3 achter. Al onze plakkertjes zijn op en we zijn nog steeds bang dat die stekels ons nog een paar dagen zullen achtervolgen…..

Irma bedankt!