Have you met ‘The Betsons’?

19 februari 2018 - Punta Arenas, Chili

Daar was ie dan… het einde van de Carretera Austral. Na vele kilometers langs prachtige meren, bergen, gletsjers en over onverharde ‘hangtieten’ weg kwamen we aan in Villa O’Higgins. Je verwacht toch een soort euforisch moment maar het was een miezerige maandagmiddag en het kleine dorp zag er uit als een soort raar achterstandswijkje. Maar toch waren we blij. Wie had dat gedacht… toch die hele carretera afgefietst en er zijn hier wel 4 supermarktjes! (voor ons altijd het allerbelangrijkste)

Hoe je uit O’Higgens komt is een beetje curieus… De weg (de carretera austral) stopt daar namelijk. Er zijn verschillende opties om lopend of hikend over één of andere pass het dorp te verlaten en zo vrijwel direct de grens over te gaan naar Argentinië. Met de auto zit er niks anders op dan zo’n 250 km terug te rijden en dan de carretera richting Argentinië te verlaten. En tenslotte is er nog een optie om met de boot een meer over te steken, een stuk te wandelen en dan in Argentinië aan te komen. En deze laatste optie is wat de meeste fietsers doen… Was het niet dat de reguliere boot stuk was waardoor er alleen een klein bootje ging, of eigenlijk vaker niet ging… Dit bootje mag namelijk niet varen met veel wind en laat het in zuid Patagonië nou net bijna altijd keihard waaien. We kwamen dus fietsers tegen die al 1,5 week vast zaten in O’ Higgins. Dit was één van de redenen waarom wij een boot 100 km voor O’ Higgins hadden geboekt die dan ook maar meteen 700 km verder naar het zuiden ging. En daarom verlieten wij na zo’n 3 dagen al liftend het dorp. Blij dat we de 100km over deze weg niet terug hoefden te fietsen. Echter, onze lift (lees een vrachtwagentje waar wij misselijk achterin met onze fietsen in de laadbak zaten) begaf het na 60km. En zo begonnen we net halverwege een klim, toch nog aan de resterende 40 km op de fiets.

Zo bereikten we het haventje vanaf waar de boot naar Puerto Natales ging. Echter, hier moesten we nog 2,5 dag wachten. We wilden het risico niet nemen dat het liften niet zo lukken en we de boot zouden missen en dus hadden we 2 dagen speling genomen voor het geval we toch moesten fietsen… In het drukke Nederland is zo’n soort planning zo ongeveer ondenkbaar maar hier hebben we alle tijd! We hebben daarom 2 dagen doorgebracht in de wachtruimte bij de boot die tevens dient als refugio (onderdak voor gestrande reizigers). En dit is waar we ‘The Betsons’ ontmoetten. Zij noemden deze refugio trouwens ‘your home’, refererend naar de manier waarop ons twee persoons slaapmatje in het midden van de wachtruimte lag en het gebrek aan een ‘normaal’ thuis.

‘The Betsons’ bestaan uit Betsy & Jackson uit Boston, Amerika. ‘The Betsons’ zijn vrolijke en goedlachse mensen. Beide hebben een heel vriendelijk gezicht en een vriendelijke en uitnodigende manier van praten waardoor het vanaf minuut 1 leuk is om een gesprek te voeren en prettig en vertrouwd aanvoelt. Daardoor raak je al snel in een iets dieper gespreksonderwerp verzeild dan de meeste oppervlakkige gesprekken die je met medereizigers hebt. Betsy houdt ervan om een grapje te maken en om een grapje te horen. Jackson oogt iets serieuzer maar heeft leuke en interessante weetjes en verhalen over van alles. Ze zijn vrijgevig, ze zijn dankbaar en ze zullen het altijd zeggen als ze iets positief vinden! Kortom we voelden ons al snel verbonden maar bovendien vonden we deze mensen super dapper en stoer voor wat ze aan het doen waren! ‘The Betsons’ hebben namelijk de leeftijd van onze ouders maar toch een geheel andere manier van vakantie vieren dan onze ouders. ‘The Betsons’ hebben 2 fietsen van een merk dat niemand kent maar er heel fancy uitziet. De fietsen hebben door Jackson zelf gemaakte spatborden van bierblikjes met uilen erop. Op deze fietsen met hele dikke banden met zeer weinig druk, dragen zij ieder zo’n 3 à 4 kleine pakketjes mee die met rubberen riempjes vastgebonden zitten aan hun bagagedragers. Vergeleken met onze zwaar bepakte fietsen met allerlei onnodige luxe artikelen zoals een stoel, 10 soorten kruiden, 4 kg aan EHBO artikelen, mega tent, tarp etc.. hebben zij zo ongeveer NIKS mee! Mijn (Susan’s) moeder reageerde meteen met: ‘Oh ze hebben vast geen tent mee en slapen lekker in hotels’. Uhm nee, dat is hier op de carretera austral echt niet mogelijk. Nee deze mensen van 60 slapen ook in een mini trekkerstentje op een flinterdun matje en koken ‘s avonds in de patagonische wind en kou hun pastaatje op een camping gasje… zonder glaasje wijn! Dus alleen al daarom hadden we meteen respect voor deze 2 fantastische mensen die aan hun eerste fietsvakantie in het buitenland bezig waren! Susan: ‘Wow! And then the carretera austral! That must be though!’ Waarop Betsy meteen riep: ‘Oh, I’m so glad you say that! And you feel the same!’. Ja natuurlijk!
 

‘The Betsons’ hadden ook gehoord van de problemen in O’Higgins, hadden aardige tijdstress en bovendien was Jackson ziek geworden. Daarom besloten ze ook de boot naar Puerto Natales te nemen. Zij het niet dat ze geen reservering hadden en de boot geheel volgeboekt was. Met de handen in het haar zaten ze te wachten op een annulering… Ik, Susan, probeerde Betsy ondertussen te helpen met het vinden van een oplossing. De fietsen konden mee in een camper die ook de boot op ging, dan was het in ieder geval makkelijker om de bus te nemen naar Puerto Natales. Een paar uur later stonden wij aan boord van de boot. ‘The Betsons’ stonden, zonder hun fietsen, nog op de kade te wachten op een annulering. We hadden zo met ze te doen en we hoopten sterk op een annulering maar beseften ook dat deze pas op de 2e opstapmogelijkheid kon worden vastgesteld. Dit bracht ons op een idee. ‘The Betsons’ moesten in ieder geval mee tot de 2e opstapplek. En zo geschiedde. Terwijl de trossen al werden binnen gehaald snelde ik naar verschillende personeelsleden van de boot tot ik uiteindelijk het antwoord kreeg dat ik wilde horen. ‘The Betsons’ renden de boot op en nog geen minuut later voeren we weg, net op tijd! Je raad het al. Uiteindelijk zijn we met zijn 4en aangekomen in Puerto Natales! We hebben daar nog een week met z’n 4en doorgebracht in een cabaña (vakantiehuisje). ‘The Betsons’ hebben ons getrakteerd op van alles om ons te bedanken, wat ontzettend onnodig was en vrij krankzinnig maar heel lief en leuk! Maar bovenal was het super gezellig! Het was ontspannen en gezellig, alsof je elkaar al jaren kent. Ook was het heerlijk om even in een leuk gezelschap te zijn. (Eigenlijk besef je dan ook pas dat je je vrienden thuis best een beetje mist.) We hebben leuke gesprekken gevoerd over werk, reizen, koken en gewoontes en we hebben vooral veel gelachen.

Betsy vertelde mij in één van deze gesprekken dat ze een aantal jaar geleden gestopt was met werken om uit te vogelen wat ze nog meer was en nog meer wilde. Dat ze niet altijd meteen gerefereerd wilde worden aan haar beroep, haar functie of haar bezigheden (daarom extra leuk om nu een beschrijving te geven van hoe wij  ‘The Betsons’ kennen). Ze wilde eens kijken wat er gebeurt als je niet te veel moet en niet te veel doet en niet zo maar weer in een oud patroon springt. Wat blijft er dan nog over en wie of wat ben je dan nog en wat wil je dan. Jackson vertelde veel verhalen over zijn vroegere werk en de reisjes die hij daarvoor maakte. Maar ook vertelde dat hij wel erg veel en erg hard gewerkt heeft en nu alleen nog maar dingen wil doen die hij ècht graag zelf wil doen zonder iets te moeten.

Dit zijn dingen die ik mij gedurende deze reis ook vaak afvraag. Wat wil IK nou eigenlijk en waar word IK gelukkig of blij van. We hebben hier met z’n tweeën ook regelmatig gesprekken over en zitten vaak te filosoferen of te brainstormen. Ook merken we tijdens het reizen vaak dat er veel meer mogelijk is dan je denkt als je het stapje maar durft te nemen. Geweldig om te ervaren en een goede boost voor je vertrouwen in dat wat er kan en de vriendelijkheid en goedheid van mensen!

Betsy and Jackson, thank you so much for all the nice chats, moments, all the laughs and the jokes, the insights, the inspiration. Thanks for al the meals, bus, boat and bike rides. For all the trust and the lovely words you gave us. For being such a nice company, for being a stand-in parent and friend and for being who you are!

We will definitely see each other again!

Foto’s

6 Reacties

  1. Neli:
    19 februari 2018
    Wat een prachtig verhaal en jaloersmakende foto's!
    groet Neli
  2. Anneke:
    19 februari 2018
    Het ziet er heeeel rustig uit daar, mooi dat jullie prachtige mensen tegen komen en pech en....allemaal beLEVENissen die we hier niet hebben en toch een beetje meekrijgen van jullie bedankt, a n n e k e
  3. Lilian❤️🎶:
    19 februari 2018
    Staat op facebook sorry
  4. Betsy:
    19 februari 2018
    wow! Susan! what a great post. You know i am laughing at some of your descriptions. They are wonderful! I want to add that you and Max completely turned around our vacation. "We had a REALLY BIG problem" and you both solved it for us. We are forever grateful.
    As your friends and family know, you are two very very special people. Your beautiful smiles, wide eyes and amazingly generous hearts are a treasure. Your openness to adventure, travel and new experiences is an inspiration. I am so so blessed to know you. 💖 See you in Boston- where we have penguins! whales! fresh IPA! and a cozy kitchen!!! much love to you both, Betsy Betson haha
  5. Louise:
    19 februari 2018
    Hey Suus, wat een avonturen joh! Heerlijk!
  6. Carla:
    26 februari 2018
    Wat een mooi verhaal is dit en de foto's nog mooier.
    Hoe gaan jullie ooit weer wennen aan het jachtige Nederland?? ;-)))