Beklimming van de Huyana potosi door de ogen van...

Vorige week beklommen wij de Huyana Potosi (6088m hoogte). Hieronder een verslag zowel door de ogen van Max als van Susan (volledig onafhankelijk van elkaar geschreven). Excuses voor de lengte van het verhaal. 

Max:
Het begon zo een drie weken geleden. We waren in Uyuni en daar hing in een van de tientallen toeristische agentschappen een grote poster met de tekst: "Do you want to climb a mountain above 6000 meter? Huayna Potosi is the change!" De naam van de berg vergat ik uiteraard niet. Ik ben gaan Googlen en vond meteen dat er in La Paz ook weer tientallen agentschappen waren die een driedaagse tour naar de top aanboden. Het zou een van de "gemakkelijkste" bergen boven de 6000 meter ter wereld zijn.  'VET!!! DIT WIL IK!!' Is wat er drie weken door mijn hoofd is gegaan. De bergsport is iets waar ik altijd al tegen op heb gekeken en nu heb ik de kans om zoiets te doen. Nu Susan nog overtuigen. Hoe dat aan te pakken? Ik weet dat Susan niet perse van dit soort extreme dingen houdt, maar ik dacht: "als ik maar vaak genoeg zeg dat ik dit heel graag wil, en haar vooral niet opleg dat ze het ook moet doen (zorgt juist voor weerstand) dan gaat ze waarschijnlijk wel mee.' Ook heb ik vooral niks verteld over de vele horrorverhalen die direct verschijnen als je Huayna Potosi in Google intypt. Ze deed er vrij nuchter over en ik dacht alleen maar: 'MOOOOI!!!!'
Susan:
Al zo'n drie weken voordat we aankwamen in La Paz, had Max het over een of andere berg vlak bij La Paz die hij graag wilde beklimmen. 'Oké', dacht ik, 'prima we hebben wel eens vaker een bergje beklommen.' Echter, dit bleek een berg te zijn van 6000m hoog. Je moest met een expeditie omhoog want op eigen houtje was het niet te doen. Vanaf dat moment was Max aan het mailen en appen met een Nederlandse agency of we met hun de tocht konden maken. Niks voor hem om dit zo vroeg van tevoren te regelen maar blijkbaar wilde hij dit wel erg graag...

Max:
In La Paz hebben we vrij snel een boeking gemaakt bij een agentschap die we wel vertrouwden. De ochtend voor vertrek las ik nog wat horrorverhalen, wat helemaal niks voor mij is omdat ik normaal gesproken het potentiële gevaar niet (wil) zie(n). Maar dit keer had ik toch wel in de gaten dat dit iets heel extreems was en dat ik Susan meenam in mijn onbesuisde idee om dit te gaan doen. 
Susan:
In La Paz bleken er heel veel agency's te zijn die deze expeditie aanboden. We gingen er bij drie langs en kozen degene met het beste verhaal en de beste prijs. Een mooi verhaal over hoe je de top bereikt in drie dagen en dat 80% van hun cliënten daadwerkelijk bij de top komt. 'Oké', dacht ik, 'wij komen dan ook wel bij de top, als het zoveel wordt aangeboden kan het nooit zo heftig zijn.' Max had meer twijfels maar die had dan ook van alles op internet gelezen over deze beklimming. Ik had me deze keer helemaal niet ingelezen. Niks voor mij maar dit was Max zijn project. En zo zaten we op zondagavond bergschoenen te passen in het kantoortje van de agency. Natuurlijk zat geen één schoen geweldig en ik zag meteen niet meer zitten hoe we hier zes uur op zouden moeten lopen... dubbele sokken was het advies dan zouden gaan.

Max:
De eerste dag was een trainingsdag. We ging oefenen om over sneeuw en ijs te lopen met steigijzers en ijsbijlen. De oefenstukken waren veel steiler dan ik verwacht had en ik dacht: 'dit wordt echt een vet avontuur!' Vooral toen we ook nog een verticale ijsmuur met twee ijsbijlen moesten beklimmen. Ik vond het geweldig en was euforisch van blijdschap. Ijsklimmen had ik altijd al eens willen doen en nu had ik het gedaan en het was zo vet als ik van te voren had gedacht. Het enige waar ik me wel een beetje zorgen over maakte voor de derde dag waren de twee maten te grote schoenen die nu na een uur of 3 dragen al super pijn deden aan m'n voeten. Hier moet ik dus overmorgen 8 uur op lopen.... 
Susan:
De volgende ochtend om 9.00 uur vertrokken we richting de berg. Na een uur rijden zei de gids: 'kijk dat is de Huayna Potosi, daar gaan we omhoog.' Ik zag een immense berg met een hele grote witte top en een steile kam... hoe zouden we daar ooit op moeten komen? Ineens begon ik me af te vragen waar we in godsnaam aan begonnen waren. En 6000m is dat eigenlijk niet waanzinnig hoog?! 
We kwamen aan in de base camp op ruim 4700 m. Na de lunch stond er een oefening op het programma. Eerst moesten we onze hele uitrusting aantrekken. Dat hield in: die gigantische bergschoenen met spikes er onder, een helm, een klimgordel en een ijsbijl. Behoorlijk serieus dus... In de oefening moesten we onder andere ijsklimmen en abseilen. Het ging me eerlijk gezegd goed af en Max leek wel wat gespannen, zenuwachtig en misschien zelfs een beetje angstig. Grappig want zo ken ik hem helemaal niet. 

Max:
De eerste nacht was in het basiskamp op 4700 meter hoogte. Ik had na het eten heel veel maté de coca (goed tegen hoogteziekte) gedronken en moest dus zeker 5 keer m'n krakkemikkige bed uit om te plassen. Ik voelde me steeds verschrikkelijk beroerd en was niet van plan hoger te gaan als ik me in de ochtend nog zo zou voelen. Gelukkig was het in de ochtend beter en konden we na het ontbijt om 08:30 en de lunch om 10:30 de wandeling naar het highcamp maken. Een wandeling van drie uur met zware rugtas met al het benodigde materiaal. Het Franse koppel dat de reis bij hetzelfde agentschap hadden geboekt betaalde zo een €18,- pp aan een porter om hun tas te laten tillen. Wat een watjes dachten wij. Het was geweldig om te zien dat de uiteindelijke porter een klein vrouwtje van een jaar of 60 was. Ze had een doorleefd gezicht maar was blijkbaar beresterk. Ze droeg de dure rugzak van de Fransman niet zoals bedoeld. In plaats daarvan wikkelde ze hem op traditionele wijze in een mooi gekleurde doek en ging zo met de tas naar boven. De wandeling zelf was eenvoudig.
Susan:
Na een redelijk goede nacht in het basecamp moesten we de volgende dag naar het highcamp. Met een volgepakte rugzak met die hele uitrusting er in liepen we in ruim drie uur naar het high camp op 5200m. Tot nu toe hadden we nog niet veel last gehad van de hoogte maar zo'n zware rugzak op deze hoogte, deed je toch behoorlijk hijgen. Het was best zwaar! 

Max: 
In het highcamp probeerde ik direct wat te rusten want ik dacht die rust wel te kunnen gebruiken voor komende nacht. Ik vond de sfeer in de hut op 5247 meter hoogte geweldig. Iedereen die daar was, was er maar met een doel. Alles wat je deed was functioneel om dat doel te bereiken. Van de 12 toeristen die in deze hut sliepen was er echter niemand die zich helemaal goed voelde. De hoogte had duidelijk al zijn invloed. Iedereen was bezig met middeltjes tegen de hoogte. Hoogte pillen, cocabladeren, kruiden, enz. Iedereen was bezig om z'n gevoel uit te schakelen en vooral niet naar de negatieve tekenen te luisteren. Susan voelde zich ook behoorlijk beroerd, voorzichtig probeerde ik te zeggen dat ze nog wel zo een hoogtepilletje kon nemen, en misschien een aspirine?? Ik hoopte echt niet dat het erger zou worden want ik wilde perse naar de top!! 
Al om 18:00 gingen we naar bed want we moesten er alweer om 00:00 uit. Ik viel direct in slaap, maar toen ik om 20:00 even naar de wc was geweest lag Susan huilend in bed. Het ging niet echt best. Ik dacht: 'misschien is dit ook wel te gek en moeten we het gewoon niet doen.' Ik zei dat ik hoe dan ook bij haar zou blijven. Stiekem hoopte ik dat we ons om 00:00 beter zouden voelen. 
Susan:
In het highcamp bleek dat we toch echt behoorlijk hoog zaten. Er was vrijwel niemand (behalve de gidsen)  die zich daar 100% voelde. Ook wij kampten beide met een fikse hoofdpijn. Om 18.00 moesten we verplicht naar bed want om 00.00 moesten we opstaan om de tocht naar de top te beginnen. Het was koud en ik had hoofdpijn... slapen lukte me erg slecht en ik ging me alleen maar beroerder voelen zodra ik ging liggen. 'Leuk en aardig', dacht ik, 'maar zo ga ik echt niet naar die top.' Ik voelde me al vervelend omdat Max zo graag naar de top wilde. Uiteindelijk viel ik toch in slaap.

Max:
Mijn hoop werd werkelijkheid en om 00:00 voelden we ons beide een stuk beter. Om 01:00 gingen we aan de tocht door de sneeuw omhoog beginnen. Het was pikkedonker en tegen de steile helling zag je de eerste lampjes langzaam omhoog waggelen. 'Dit is zooo vet', dacht ik alleen maar. Ik kon mijn blijdschap niet op. Het lopen ging traag en naarmate we hoger kwamen ging het lichaam steeds zuiniger om met de energie. Het voelde alsof mijn lichaam op energiebesparingsmodus stond. Ik hijgde behoorlijk en het lopen ging super traag. Ik keek veel naar de sneeuw voor me. Onze gids, Susan en ik zaten met een touw met zn drieën vast aan elkaar. Als we even kort pauzeerden keek ik leunend op m'n ijsbijl naar de grond. Als het touw weer begon te bewegen wist ik dat ik ook weer moest beginnen met lopen. Het was zwaar en de hoogte kreeg steeds meer grip op ons. Constant had ik een dikke prop cocabladeren in m'n wang. Ik was rete trots op Susan dat ze dit deed en kon, ook realiseerde ik me dat ze ver buiten haar comfortzone was en dat ze dit vooral voor mij deed. Ik probeerde haar voorzichtig aan te moedigen en aan te geven hoe knap ik het van haar vond. Ook zei ik meerdere keren dat ik blij was dat ze dit met (of voor?) mij wilde doen. Ze zei "als ik eenmaal aan zoiets begin, dan wil ik het ook gewoon afmaken". Ik dacht "we gaan het halen!" 
Susan:
Ik werd om 23.30 wakker. Wonderbaarlijk genoeg voelde ik me een stuk beter. Max voelde zich helemaal zo fris als een hoentje en zo zaten we om 00.30 met onze 'uitrusting' aan, aan het ontbijt... Nu begon ik toch wel behoorlijk zenuwachtig te worden. Om 1.00 vertrokken we met onze hoofdlampjes op in de sneeuw aan onze tocht naar de top. Het eerste half uur vroeg ik me alleen maar af waar we in godsnaam mee bezig waren. We liepen in het pikkedonker achter onze gids aan. We zaten met z'n drieën aan elkaar vast gezekerd. Voor ons lag een enorme besneeuwde top waarvan het einde nog LANG niet in zicht was. We liepen ultralangzaam en voor ons liepen allemaal andere groepjes van wie je de hoofdlampjes heen en weer zag gaan over de sneeuw. Het leek of we in een film zaten, het was surrealistisch. Ook vroeg ik me af of ik zelf eigenlijk wel zo graag naar een top van 6000m wilde... waar was ik eigenlijk aan begonnen? En was dit eigenlijk niet gevaarlijk? 
Maar voetje voor voetje liepen we door. M'n hoofdpijn was eigenlijk vrijwel verdwenen maar ik kreeg behoorlijk last van mijn buik... dit zou ik echt geen 5uur volhouden. Onze groepsgenoten (2 Fransen) bleken echter nog veel langzamer dan wij. Bij de eerste stop na zo'n 30-40min moesten we zeker 20-30min op ze wachten. We baalden allebei want zo werden we alleen maar koud! Gelukkig spraken we af dat we verder niet meer zouden wachten omdat het verschil te groot was. In het volgende stuk werd de buikpijn alleen maar erger. Ik kon aan niks anders denken en niks anders voelen dan dat nare opgeblazen gevoel in mijn buik. 'Als dit nog erger wordt moet ik terug. Dit kan zo echt niet. Sowieso is dit een bizarre onderneming. Waar ben ik in terecht gekomen. En nog wat anders, hoe kom ik hier weer uit!' Na een plaspauze en wat ontluchting ging de buikpijn gelukkig weg. Ik kon me nu meer concentreren op het lopen op deze berg. M'n gedachten bleven dat dit een bizarre onderneming was maar er kwam nu bij dat het ook wel een hele bijzondere en vette ervaring was. En nu ik toch al zo'n stuk onderweg was wilde ik die verdomde top toch ook wel bereiken! We kwamen hoger en hoger. En die hoogte die doet iets geks met je. Je krijgt hoofdpijn en een heel sloom en moe gevoel. Het lijkt alsof je 2 nachten niet hebt geslapen (al heb ik dat nooit geprobeerd) maar je ogen vallen zelfs af en toe dicht en je hebt het idee alsof je elk moment in slaap kan vallen. Je lichaam staat uit dus een flinke inspanning leveren valt je zwaar en dat is precies wat je moet doen. Je gaat daarom onwijs sloom. En zelfs dan moet je af en toe een pauze nemen om even bij te komen en uit te hijgen. Ondertussen moedigde Max me aan en haalden we de groepjes die ons gepasseerd waren toen we op de Fransen wachtten weer in. Eigenlijk gingen we als een trein... (een ultralangzame stoomlocomotief maar oke).

Max:
De laatste 1,5 uur duurde ellenlang. En toen we bijna bij de top waren moesten we nog over een bergkam van net twee voetjes breed met aan beide kanten een afgrond van ruim 1000 meter. Best spannend! En toen waren we er eindelijk!!! We vertrokken als laatste en hadden veel groepen ingehaald. We waren bijna als eerste boven. Het 'competitiebeest' in me was verzadigd. Het was een geweldig gevoel om op die top te staan.
Susan:
Eindelijk waren we op de helft. 'DE HELFT! NU PAS! DAT IS DUS NOG 2,5-3UUR NAAR DE TOP!!!!'
We moesten een stuk ijsklimmen. Met bijl en spikes hakten we onszelf omhoog. Het was zwaar maar het ging goed! 
Volgens onze gids was het wel tijd om iets te eten. Maar de appel smaakte niet en we gooiden hem beide na 3 happen weg. Ook het overheerlijke chocoladekoekje aten we met tegenzin dan maar samen op... Nee eten dat ging eigenlijk niet. Zouden we dan wel voldoende energie hebben om de top te halen? Gelukkig hadden we wat ORS in onze bidon gedaan en kregen we een overmatig zoet kopje thee van onze gids. Tot mijn verbazing haalde hij een thermoskan van ongeveer 5 liter uit zijn rugzak om ons dit kopje thee te kunnen aanbieden!  Wow, wat een held! Ook liepen we constant met een propje cocabladeren in ons mond. Niet echt lekker maar het schijnt te helpen... 
Het werd zwaarder en zwaarder maar we naderden de top! Na de laatste pauze kwam het allerlaatste stukje naar de top. Een stuk over een kam. Een paadje van niet meer dan 50cm breed met aan beide kanten een gigantische afgrond. De gids vertelde me even dat ik NIET naar links of rechts moest kijken... een beetje het roze olifant idee maar ik keek braaf alleen maar naar zijn schoenen en volgde hem stapje voor stapje. Ik was in opperste concentratie en zo viel dit laatste stuk me alles mee. Langzaam aan werd het licht terwijl we over de kam liepen en zo kwamen we precies toen de zon op was boven op de top aan. Het uitzicht en het gevoel waren fenomenaal en euforisch!

Max:
Toch wilde ik ook wel weer snel naar beneden.  De afdaling was een hel. Ik voelde me heel erg ziek. Het was alsof je een monsterkater combineert met een forse griep. Het enige wat me nog motiveerde om te lopen was de wetenschap dat het beter zou worden bij elke stap die we lager zouden komen. Bij het highcamp aangekomen hadden we een pauze. Ik dacht dat ik hier dood zou gaan. We hebben alleen maar op bed gelegen en overgegeven. Pas toen we met de auto vanuit het basecamp afdaalden ging ik me beter voelen. Terug in La Paz hadden we twee dagen nodig om bij te komen. Elke minuut dat ik me beter ging voelen was ik blijer en trotser dat we dit gedaan hadden. Ik weet niet of ik het nog een keer zou doen, maar het was het zeker waard!
Susan: 
Toch wilden we snel weer naar beneden want de hoogte begon zijn tol te eisen. De weg terug naar het highcamp was mogelijk nog erger dan de weg omhoog met de hoofdpijn, buikpijn, misselijkheid, het niks kunnen eten en het overgeven maar uiteindelijk zijn we heelhuids terug in La Paz gekomen met een zeer bijzondere ervaring rijker!