Back on track als backpacker

Er was even een radiostilte wat betreft de blogs. En niet omdat we niks meegemaakt hebben... nee in tegendeel! Sinds de beklimming van de huyana potosi (onze laatste blog) hebben we onze laatste fietskilometers van deze reis afgelegd langs het Titicacameer, zijn we in Cusco aangekomen, hebben we Machu Picchu bezocht, een 4 daagse tocht door de jungle gemaakt, zijn we terug naar Nederland gevlogen voor de uitvaart van oma Nel en om onze fietsen daar achter te laten, hebben we 2 weken vrijwilligerswerk gedaan op een school voor arme en moeilijke kinderen, hebben we het werk vroegtijdig verlaten vanwege de organisatorische chaos en hebben we samen gereisd met vrijwilligers collega's Rozan en Jonathan uit Groningen (zij Nederlands en hij Duits) en Sebastian van Reunion eiland (Frankrijk). Samen hebben we een vier-daagse wandeltocht gedaan door de cordillera Huayhuash. Prachtig gebied en constant boven de 4000m waardoor het kamperen 's nachts behoorlijk fris is met temperaturen onder nul. 

Kortom in de afgelopen 6 weken zijn we eigenijk langzaam getransformeerd van doorgewinterde fietsreizigers naar een onwennige backpackers. En dat is best even wennen! 

We hebben geen lange fietsdagen meer met wegen die we vervloeken, niet meer zoeken naar kampeerplekjes terwijl je eigenlijk al een uur wil stoppen, geen klimmen van 20 km of meer, geen vrachtwagens die langs je sjezen, geen uitlaatgassen in je gezicht, geen gemiddeldes van 12 km/u, geen zwaar bepakte fietstassen die je elke dag moet in- en uitpakken, geen banden oppompen en geen koude rivierdouches. Nee zoals een ware backpacker hebben we nu een grote rugtas op ons rug en een kleine op ons buik, met slippers in het zijvlakken gepropt, we zijn ineens genius members op booking.com en we zijn continue op zoek naar goedkope bustickets, we moeten kampeerspullen huren en hebben ineens 2x zoveel ondergoed nodig nu we niet de hele dag in een fietsbroek lopen. We hebben een zonnehoed ipv een helm en van zelf koken komt weinig. We hebben last van snurkende medepassagiers in de bus en Max heeft natte plekken op zijn rug van waar de rugtas heeft gezeten... Eigenlijk is er maar 1 ding waar je aan kunt zien dat we in een ver verleden toch echt fietsreizigers zijn geweest... en dat zijn de lijntjes op onze benen!
En voor zolang als het duurt lopen we daar nog even trots mee rond want hoewel het leuk is om nu weer op een ander manier te reizen missen we toch ook wel een beetje die heerlijke afdalingen over glad asfalt, het makkelijk verplaatsen van een paar km, de prachtige kampeerplekjes in de mooiste natuur, het niet te hoeven nadenken over waar je je volgende hotel of bus zult boeken en het zelf koken op je campinggasje (waarbij alles goed smaakt na een lange fietsdag). 

Voor nu bussen we als echte backpackers lekker door in de richting van Equador om op 28 mei Jeroen en Leonie op te wachten in Quito!

Tot de volgende!
Max en Susan