The American dream

6 juli 2018 - Bogotá, Colombia


Voordat we voor onze lange reis van huis vertrokken hadden we niet gedacht dat we ooit naar Amerika zouden gaan. Het is op de een of andere manier niet een land dat grote aantrekkingskracht op ons heeft. Maar nadat we de Betsons ontmoet hadden ontstond er een wild idee om via Amerika terug te vliegen naar Nederland. Zo zouden we hun nog eens even op te zoeken. Dit ludieke plan begon werkelijkheid te worden toen we onze reis naar huis begonnen te plannen. Het werd helemaal realistisch toen bleek dat het helemaal niet duurder zou zijn om via Amerika naar huis te vliegen. En zo geschiedde, begin mei boekten we twee vluchten van Colombia naar Boston en 12 dagen later van New York naar Amsterdam… the American dream!


Steeds meer begonnen we uit te kijken naar ons reisje naar Amerika het voelde als een leuke wilde actie en eigenlijk best wel onwerkelijk. Maar samen met de Betsons maakten we leuke plannen en we kregen steeds meer zin om daarheen te gaan. Vlak na het boeken van de vluchten zochten we kort uit of we een visum moesten aanvragen maar dat leek niet te hoeven aangezien Nederland tot de Schengenlanden behoort. Wel moesten we een formulier invullen met een aantal vragen, het zogenaamde ESTA formulier. Dat formulier vulden we vorige week dan ook netjes in. En de laatste vraag bleek te zijn: of je na 2011 in Iran (of Jemen/Irak...) was geweest. Ondanks dat Max een nieuw paspoort heeft leek het ons niet verstandig om over dit soort dingen te liegen. Hij vulde daarom netjes in dat hij in 2013 in Iran heeft gereisd. Anderhalve dag later bleek echter dat dit voldoende reden was om hem de toegang tot het land te weigeren. De enige oplossing was een echte visumaanvraag te doen maar daarvoor moesten we wel naar Bogota (waar we net vandaan kwamen). Dit leek een behoorlijk gedoe moet een kleine kans van slagen dus belden we teleurgesteld de Betson om te melden dat we waarschijnlijk niet zouden komen. Vervolgens wilden we onze vluchten gaan omboeken om maar direct naar huis te gaan vanuit Colombia. Toen bleek dat omboeken naar Europa totaal niet mogelijk was en we geen annuleringsopties hadden, realiseerden we ons dat dit grapje ons €1000 aan ongebruikte vluchten zou kosten. Dit was een goede motivatie om na wat uitzoekwerk en getwijfel toch een visum aanvraag te starten. We boekten direct nieuwe vluchten naar Bogota om alles daar te kunnen regelen en we startten de visumaanvraag. In het visumaanvraagformulier moest Max vragen beantwoorden als: bent u ooit lid geweest vsn een terroristische organisatie? Bezit u over kennis over het maken van bommen? Bent u van plan om in Amerika een aanslag te plegen? Ook moest zo ongeveer Max zijn hele levensloop uitgeschreven worden. Nadat deze helse klus geklaard was kregen we toegang tot de kalender. De eerste beschikbare datum was te ver weg, maar tot onze verbazing werd een spoedaanvraag goedgekeurd. We kregen meer en meer hoop dat het toch allemaal goed zou komen en dat het visum er precies voor onze vlucht op 10 juli zou zijn. Max moest een interview doen bij de Amerikaanse ambassade om nader uitleg te kunnen geven over de reis in Iran. Met vol vertrouwen ging hij hier naar toe, hij had ten slotte niets te verbergen. Na het interview werd hem verteld dat ze het visum niet direct konden geven maar een onderzoeksprocedure moesten starten. Deze procedure duurt gemiddeld 120 werkdagen.... Dat was dus net te lang voor onze vlucht die vijf dagen later gepland stond. En zo werd de American dream een kleine nachtmerrie.

Op dit moment zijn wij nog in Bogota. We hebben een aantal vluchten omgeboekt en bijgeboekt. Wij zullen nu op 11 juli landen op Schiphol. Susan 6 uurtjes eerder dan Max. We zijn behoorlijk teleurgesteld. Het heeft ons een hoop geregel, gestress en geld gekost en het is vervelend om onze reis zo af te sluiten. Ook vinden we het super jammer dat we de Betson niet gaan opzoeken, ook omdat ze al van alles gepland, geboekt en geregeld hadden om met ons te gaan doen. Toch kijken we ook uit om nu lekker naar huis te komen!


Max kan hopelijk in Nederland de procedure voor de visumaanvraag voortzetten zodat onze American dream misschien toch ooit nog werkelijkheid wordt...
 

5 Reacties

  1. The Betsons:
    8 juli 2018
    We are so sorry, and so disappointed. You are a highlight of our Chilean adventure and we wanted to be the same for you. Quite the opposite I'm afraid. But we will meet again, soon I hope!!
  2. Carla:
    8 juli 2018
    Jammer dat zo'n fantatische tijd en reis zo moet eindigen maar alle mooie dingen zijn vast veel belangrijker.
    Welkom thuis. Groeten Carla
  3. Mattie Pieterse:
    8 juli 2018
    Jammer,maar dan blijft er voor de toekomst nog wat te dromen over!
    Zal jullie blog gaan missen.
    Wat een verhalen en avonturen hebben jullie meegemaakt.
    Goede reis terug!
    Groet,Mattie
  4. Jeroen:
    9 juli 2018
    Wauw!! Wat een idioot verhaal en wat een teleurstelling zeg. Wel leuk dat we elkaar weer is kunnen zien binnenkort. X
  5. Jolanda:
    10 juli 2018
    Teleurstellend om zo de reis af te sluiten idd.
    Maar straks samen met beide beentjes weer in de hollandse klei !
    (en wie wil dat nou niet ? ;) )